Van Sydney naar Byron Bay

1 april

G'day!

Wat gaat de tijd toch snel! Het is alweer bijna een maand geleden dat jullie van ons hebben gehoord en in de tussentijd is er natuurlijk weer ontzettend veel gebeurd dus hoogste tijd voor een nieuw verhaal!

De laatste keer dat we schreven waren we net een paar dagen bij Tina en waren we nog een beetje overdonderd dat een vrouw van 73 zomaar twee boerenjongens uit Epe uitnodigt in haar villa in Sydney. Na een paar dagen voelden we ons echter al helemaal thuis en hadden we het reuze gezellig met Tina. Elke dag twee superlekkere maaltijden, koude biertjes, eigen badkamer en een mooie 'hotelkamer'. Dat was wel even wat anders dan ons kleine tentje!

5 maart was het Mardi Gras in Sydney. 700 duizend (!) mensen gaan dan de stad in voor een soort gay pride parade. Schaars geklede dames in overvloed. Na de parade zijn we weer ouderwets de stad ingegaan en hebben we weer flink de beest uitgehangen en met Australische flappen de kroegen onveilig gemaakt. Van Tina hadden we sleutels meegekregen en om 6 uur s ochtends kwamen we pas thuis in ons hotel. De volgende dag moesten we er helaas al om 9 uur uit omdat Tina ons de Hollandsche shop van Sydney wilde laten zien. Jan en Anita hebben op een industrie terrein een eigen Hollandse winkel, van venco drop tot hele eettafels. Natuurlijk werd ons een Heineken en een broodje kroket aangboden door Jan, maar onze maag kon dat om 11 uur 's ochtends nog niet aan. Jan vond ons maar mietjes en stond er op dat wanneer we in Nederland kwamen wel vertelden dat we van 'die rooie' een biertje en een kroketje aangeboden hadden gekregen. Dus bij deze!

De volgende dag wilde Tina ons graag aan haar dochter en kleinzoon voorstellen en ze stond er op dat we hen opzochten een plaatsje 85 km verderop. Dat klonk ons natuurlijk wel goed in de oren en een paar uurtjes later stonden paultje en vinnie op een surfboard! Supergaaf om te doen en we hadden goeie leraren in Allen en brendan, de schoonzoon en kleinzoon van Tina. Ze waren allebei reddingszwemmers in het plaatsje waardoor we ons wel op ons gemak voelde tussen al die gigantische golven. 'S avonds stond er voor ons weer een heerlijke maaltijd met steaks, friet en salade klaar en ook bij Joanna, allen en brendan voelden we ons helemaal thuis. De volgende dag nam de vrouw des huizes, Joanna, de dochter van Tina, ons mee naar het reptile park. Spinnen, slangen koala's en andere typische Australische beesten zaten daar en natuurlijk kon je de beestjes aaien en met ze op de foto. Wat minder aangenaam werd het toen Joanna ons voorstelde om met een vijf meter lange python op de foto te gaan. Toch hebben we het gedaan en de foto is het bewijs.

Terrigal, het plaatsje waar brendan woont, is een ontzettend mooie badplaats met een geweldig strand. Brendan leek het een goed idee om 's ochtends de zonsopgang te bekijken en dus gingen we om zes uur 's ochtends naar een mooie rots om de zonsopgang te bekijken. Terwijl de zon opkomt zie je allemaal dolfijnen zwemmen en grote adelaars overvliegen, wat echt super is om te zien. Toen de zon op was gekomen, vroeg brendan of we zin hadden om een duik te nemen in de zee. Hij vroeg of we goede zwemmers waren en als echte Hollanders waren we natuurlijk overtuigd van onze zwemkwaliteiten. Voordat we het wisten stonden we opeens op een zes meter hoge rots. De bedoeling was dat we tussen twee rotsen door zwommen, terwijl vier meter hoge golven je alle kanten op slingerden. Echt prettig vonden we dit zwemmen niet en we waren ook blij toen we weer veilig bij brendan thuis een lekker ontbijtje kregen. Typisch gevalletje van don't try this at home'. Alsof dat niet genoeg was wilde brendan ons grag meenemen naar de boerderij van zijn opa, de ex van Tina. Een 400 hectare groot stuk land met een prachtige ranch op een heuvel. Samen met de zwager van brendan en brendan gingen we met een boot naar 'The Farm', om op z'n Australisch te gaan vissen. Veel hadden we niet gevangen, maar wel heel erg gezellig weekend gehad.

Na een paar dagen begonnen we toch Tina te missen en Vincent had nog een oude vriendin in Sydney wonen die we graag nog wilde opzoeken, zodat we zondag weer terug gingen naar Tina. In Manly, een suburb van Sydney, hadden we met Carmen afgesproken. Hartstikke leuk om een echte Epenaar daar na twee jaar weer te ontmoeten! Ook met Carmen moesten we natuurlijk de kroeg in, wat de duurste avond van de reis is gebleken, 380 dollar! kleinigheidje houd je altijd..

In de tussentijd was Vincents paspoort weer klaar en konden we weer op reis. Het was wel even lastig om Tina en haar mooie huis te verlaten, maar we moesten toch een keer weg en na ruim twee weken was het ook een goed moment om te gaan.

Het plan was om richting byron bay te gaan, een soort van hippie dorp/chersonissos. Omdat we toch een beetje op ons budget wilden gaan letten kozen we wat minder dure campings op. Alleen een groot dixie toilet, geen douches, maar wel op een hele mooie plek voor een goed prijsje. Ook wilden we een keertje in een national park kamperen. Koude douches, maar dan zit je wel aan een heel erg mooi strand en lopen de kangoeroes over de camping. Omdat het ontzettend warm was op die camping kozen we een mooi plekje in de schaduw. Ons was helaas niet opgevallen dat we iets of wat in een kuil stonden. En ja hoor, precies die nacht de ergste regen die ze dat jaar hadden gehad. Rond een uur of twee worden we wakker en vragen ons af waarom we zo lekker liggen. De tent was namelijk net een waterbed geworden, we hadden geluk dat we niet wegdreven! Wat minder aangenaam werd het toen ons tentje van 30 dollar wel heel erg begon te lekken. Helemaal in paniek raakten we toen het water vanaf de onderkant de tent in kwam lopen. Enige wat ons verstandig leek was om maar in de auto te gaan slapen. Toen we de tent open deden zagen pas wat er was gebeurd: we stonden in een meer van tien centimeter diep en van twintig vierkante meter. We kregen bijna de auto niet eens uit het water, 't was net een boot geworden. Vincent heeft die nacht in de autostoel geslapen, Paul is na een half uur weer lekker de tent in gekropen.

Volgende ochtend, na een kort nachtje en wat tips van Australiërs (altijd op een heuvel staan), zaten we lekker te ontbijten toen er opeens een stuk of tien kangoeroes mee wilden gaan eten. Kennelijk hebben we een grote aantrekkingskracht op dieren, want spinnen, kangoeroes, ze komen allemaal op ons af. Paul vertrouwde die kangoeroes niet en liep al met onze bijl voor houthakken op de beesten af. Gelukkig kwamen er net een paar Australiërs aanlopen en jaagden de beesten weg.

Ondertussen was het weer nog heel erg wisselvallig. Omdat we de oude tent niet meer vertrouwden hebben we maar een nieuwe tent gekocht. 100 dollar, maar een veel betere tent dan wat we hadden. 

Op het moment dat we dit schrijven zijn we in byron, wat een plaatsje is dat zeg! De helft loopt op blote voeten, overal backpackers en een hele relaxte sfeer. We staan daar op een camping middenin het centrum, minuut lopen en je bent in de stad, minuut lopen de andere kant op en je ligt op het strand. Super! Ontzettend leuk om in het plaatsje uit te gaan, maar nog leuker was het surfen.  We hebben een dag lang een board gehuurd en een paar keer konden we al staan, echt heel erg gaaf om te doen.

Nu zijn jullie wel weer aardig op de hoogte denken wij. Helaas kunnen we geen foto's online zetten, maar zodra we een laptop of iets dergelijks kunnen gebruiken zullen we ze online zetten, want we hebben echt hele mooie plaatjes. Wij gaan in ieder geval nu een lekker drankje nemen en vanavond weer lekker stappen in dit kleine paradijsje.

Heel veel groetjes en de foto's houden jullie tegoed!

Xxx