The Outback

Hey!

Na een paar dagen byron werd het maar weer tijd om verder te gaan. Ons eerste plan was om de hele oostkust af te rijden, tot aan cairns. Wel bleef de hele tijd een beetje inons achterhoofd zitten dat we dan misschien wel tijd over hadden. Toen we een Nederlands stel ontmoetten in byron raadden zij ons aan om toch de outback in te gaan, omdat het volgens hen een heel mooi deel van Australië was en ook omdat we toch tijd genoeg hadden. Dusja, als dat mot dan motta!

The outback is het middelste deel van Australië en voor een groot deel zand en rotsen. Middenin Australië ligt de Ayers Roc, of Uluru. Het nieuwe plan was dus om vanuit byron naar Alice springs te rijden, vanuit Alice springs naar Darwin en van darwin naar cairns. Zo'n 10.000 kilometer! The outback is echter wel heel wat anders dan al die steden langs de kust. Nergens heb je bereik en je wordt aangeraden altijd 30 liter water, voedsel en extra benzine mee te nemen. Je kan hier echt uren rijden zonder iemand te zien, op een paar aangereden kangoeroes na. Één rechte weg en gewoon gassen. Echt een heel apart gevoel is dat, alsof je de enige bent op de wereld. Toch hebben we nog geen moment spijt gehad want het ziet er hier echt super uit en de mensen zijn misschien nog wel vriendelijker dan aan de kust!

Dus het plan hadden we gemaakt, nu uitvoeren. De dag dat we byron verlieten gingen we even goed inkopen doen. Drie tassen vol blikvoer, noodles, spaghetti en tonijn, waar we een maand van kunnen eten, 25 flessen gas voor het gasstel, 40 liter water en een jerrycan met 20 liter benzine hadden we aangeschaft zodat ons niks kon overkomen. Wat een voorbereiding hè?

Na een flink dagje rijden en na de chaos van de ringweg van brisbane kwamen we rond 7 uur aan op een camping. De receptie was dicht, maar gelukkig hadden we een telefoonnummer (en zelfs nog bereik) zodat we ze konden bellen. "Ja ga maar ergens staan, ik kom morgen het geld wel even halen. Typisch Australië.. Het was gelukkig wel een fijne en goedkope camping zodat we daar mooi een paar dagen konden blijven. Paultje af en toe een beetje hardlopen, Vincent een beetje gitaarspelen en verder gewoon lekker relaxen. 40 kilometer verderop zat de laatste grote stad die we voorlopig zouden gaan tegenkomen, dus een goed moment om onze trekvos een service te geven. De monteur was onder de indruk van ons stalen beesie en kon ons bijna verzekeren dat we een hele goede deal konden maken met de verkoop! Goed om te horen!

Met een topwagen, een achterbak vol eten en water waren we er dus helemaal klaar voor om op pad te gaan richting Alice Springs. De volgende camping was in een klein gehucht, Morven. Helemaal niks, behalve een postkantoor, tankstation en natuurlijk het allerbelangrijkste, een pub. De camping was ook helemaal super, namelijk warme douches en stroom, voor helemaal niks! Als echte Hollanders was dat natuurlijk perfect! Omdat we geen zin hadden om de tent op te zetten en omdat we toch wilden kunnen zeggen dat we in de auto hadden geslapen, hadden we de slaapzakjes maar achterin gelegd. Prima te doen en genoeg beenruimte, zelfs voor Paul! De eerste nacht was perfect, de tweede wat minder. Zoals altijd, sliep Vincent weer zodra hij het kussen rook en hartstikke vast, Paul was wat minder relaxed. Nadat hij met zijn toilettas een grote spin dood had geslagen die net boven zijn hoofd hing (misschien we nageslacht van ons vriendelijke vriend die in Sydney in de auto kroop) hoorde hij we erg veel geritsel bij de passagiersstoel. Wij, dierenvrienden als we zijn, hadden namelijk een nieuwe bezoeker in de Falcon, een muis! Ik kan je vertellen dat je een stuk minder lekker slaapt als er een muis een halve meter van je hoofd rondwandelt. Af en toe hoorde je de nageltjes op het dak, even later was het beestje weer via een kiertje de auto in. Lekker hebben we die nacht niet geslapen...

Volgende dag gingen we weer op pad, richting barcaldine. Eigenlijk wilden we daar één nachtje blijven, maar gratis wifi en 20 dollartjes per nacht was zo gek nog niet. Ook nog super sanitair en een mooie campkitchen deed ons besluiten dat we een paar nachten extra bleven. Paultje wilde namelijk even korting regelen. En ja hoor, hij lult zo vijftien dollar eraf. Hij is er nu een traditie van aan het maken, waar die komt, praat ie wat dollars eraf.

De campingbaas en bazin waren heel erg aardige mensen die nog maar een jaartje de camping hadden. Elke middag hadden ze gratis Billy tea en damper. Dat is een soort van cake, met boter en stroop, gebakken op een kampvuur en thee, gekookt in oude blikken. Om de paar dagen komt Tom dan langs om allemaal verhalen te vertellen en voor we het wisten zaten we met ze aan het avondeten. Ze vonden het maar zielig dat wel elke dag pasta met tonijn aten, dus vond sherryl het tijd dat we een keer goed voedsel kregen. Dat vonden wij natuurlijk geen probleem. Ook werden we door Tom, een echte rodeo cowboy, uitgenodigd om de volgende morgen mee te gaan naar zijn boerderij. Hij had allemaal geiten ze groot als een pony zowat, die hij gebruikte voor races. Mooie vent, en ook ontzettend vriendelijk. Tijdens het eten vertelden Sherryl en David ons dat ze nog heel veel moesten doen op het terrein en dat het seizoen over een week startte, waarop wij aanboden om te helpen. Dat vonden ze helemaal geweldig en als dank mochten we gratis blijven!

De bedoeling was dat we sherryl hielpen met het schoonmaken van de huisjes. Paul mocht de bedden opmaken, Vincent deed de toiletten en douches. Daarna lekker grasmaaien voor David, bladharken enz. We kregen zo de auto mee om naar de stort te rijden, zand in de aanhanger te gooien en dat soort klusjes. Lekker toeren in de baas z'n tijd, net de vossenberg! Best fijn, want de hele dag niks doen ging ons toch ook een beetje vervelen. Bovendien konden sherryl en David zo een inhaalslag maken en op tijd alles afkrijgen voor het seizoen. Toen we vertelden dat Vincent de 19e jarig was vonden ze dat helemaal geweldig en nodigden ze ons uit voor een bbq. Hele gezellige avond gehad met andere campinggasten, twee mensen uit de buurt en Sherryl en David. De biertjes smaakten goed in ieder geval en die Australiërs hier lusten 'm zelf ook wel. Een echte "Ozzie" verjaardag, wat echt heel erg leuk om mee te maken. Ze lagen helemaal in een deuk door onze moppen en Paul zat ze weer flink de gek aan te steken.

De volgende dag, met hier en daar wat nawerkingen van de alcohol van de vorige avond, vroeg David of Vincent even wat uit de auto kon pakken. Toen hij bij de auto kwam zag hij daar een slang liggen! David erbij, Paul erbij, de halve camping zat mee te kijken. Doodleuk zegt David dat we de slang dood moeten maken en wie 'm als eerst vindt, moet het doen. "We are not gonna kill him" , begonnen we al te mompelen en voordat we het wisten sprong David zo op die slang, vangt 'm en gooit hem zo naar Vincent. Iedereen op de camping begint te lachen en ja hoor, een nepperd. Stonden we mooi even met de bek vol tanden en ze hadden ons goed te pakken.

Hoewel eerst de bedoeling was om een nacht te blijven in Barcaldine, is het na bijna twee weken hier morgen toch echt tijd om het wilde westen weer in te gaan. Morgen gaan we op pad naar Mount Isa, Een redelijk groot plaatsje. Waarschijnlijk is daar een internetcafe zodat we eindelijk die foto's online kunnen zetten!

Heel erg veel groetjes en hopelijk horen en zien jullie weer snel wat van ons!